Ayağım suya değecek !

Su şehirde denizi görmeden İzmir'de olduğuma inanmam ! Valla inanmam yani, basbaya inanmam. İzmir^'e uğrayanlar tepelerden inerken ki o masmavi körfezi, izlemeye doyum olmaz gün batımını, adeta egenin o insanı kendinden geçiren midye kabuklu kayalıklarıyla bütünleşmiş olan saat kulesini... bıdı bıdı bıdı vik vik vik. İnanmam kardeşim ! Kandırıldım, apaçık salaklığıma doya doya kandırıldım. Bana buranın güzelliklerini anlatırken trafik çilesini, heryerin köpek kaynadığını (+ teessüf ederim dışkılarıyla birlikte ), otobüste yer bekleyen " nasıl gençlik bu yahu ! " nidalar eşliğindeki dobidik dobidik teyzelerini bana bunları kimse anlatmadı vesselam. İzmir İzmir dedikleri yoğurttur yedikleri. Vallahi olmaz, vallahi inanmam, haa ne zamanki o Varyanttan aşağı inerken otobüsün camından bakınca mavi bir su kütlesinin hala yerinde var olduğunu görürüm ondan mütevellit derim ki; her neyse de bu diyarlar hala yaşamaya değer.